Σαν κοινωνία φάινεται να κάνουμε σιγά σιγά μικρά βηματάκια προς τα μπροστά. Καταδεικνύουμε και καταδικάζουμε τη βία όλο και περισσότερο. Στην τέχνη, στον αθλητισμό, στον επιχειρηματικό τομέα, στις σχέσεις μας, στην οικογένεια μας.
Καταστάσεις που μέχρι χτες οι περισσότεροι τις προσπερνούσαμε σαν κάτι συνηθισμένο τώρα πια αντιδράμε, δεν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε, δεν μας φαίνεται κάτι συνηθισμένο. Όλο και περισσότερος κόσμος ευαισθητοποιείται.
Δεν γίνεται όμως να πηγαίνουμε σε μάθημα εκπαίδευσης, να συζητάμε με άλλους σκυλογονείς και να καταδικάζουμε τα χτεσινά νέα όπου κάποιος χτύπησε την κόρη του , την γυναίκα του ή τον γείτονα του ενώ ταυτόχρονα πνίγουμε τον σκύλο μας σε κάθε παράγγελμα του εκπαιδευτή. Συγνώμη διορθώνουμε ήθελα να γράψω …
Θα πρέπει όμως να ευαισθητοποιηθούμε και στην ανατροφή των σκύλων μας όπου εκεί ακόμα έχουμε πολύ μέλλον.
Και δεν μιλάω για τις εγκαταλείψεις των σκύλων και τις κακοποιήσεις. Αυτά είναι αυτονόητα.
Δεν γίνεται να θεωρείται φυσιολογικό να βάζουμε πνίχτες στους σκύλους μας, πνίχτες με καρφιά και ηλεκτρικά κολάρα. Αν δεν είναι αυτό βία τότε τι είναι?
Σε οποιοδήποτε πετ σοπ( πλην ολίγων σωστών και ηθικών επαγγελματιών ) και να πάτε οι πνίχτες είναι μπροστά μπροστά.
Το τραγικό είναι ότι το θεωρούμε φυσιολογικό .
Αδαείς εκπαιδευτές το προτείνουν με μια ευκολία ακόμα και σε κουτάβια!!!! Με την ίδια ευκολία οι κηδεμόνες των σκύλων τα βρίσκουν στα πετ σοπ και με την ιδια ευκολία πάνε και τους τα φοράνε. Βέβαια τώρα έχουν πονηρέψει λίγο οι <<σύγχρονοι>> αυτοί εκπαιδευτές. Λένε βάλε και ένα μαντηλάκι από πάνω να μην φαίνεται άσχημο το <<εκπαιδευτικό εργαλείο>>.
Σε πολλούς σκύλους όλη η εκπαίδευση γίνεται με φωνές και σωματική βία. Συγνώμη πάλι μπερδεύτηκα διορθώσεις.
Δεν είναι μόνο οι εκπαιδευτές που βγάζουν τα συμπλέγματα κατωτερότητας στους σκύλους είναι και οι άνθρωποι που τους ακούνε και συμφωνούν στην προσπάθεια τους κ εκείνοι να καλύψουν τα δικά τους κενά και ανασφάλειες.
Το φυσιολογικό για πάρα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι να χτυπήσει το σκύλο του για να μάθει. Αν δεν πονέσει δεν θα μάθει αφήστε την ψυχολογική βία…
Μετά ψάχνουμε να δούμε τι μας φταίει.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια μητέρα δυο κοριτσιών και νέα κηδεμόνας σκύλου που μετά από πολλές προσπάθειες να της εξηγήσω πόσο κακό κάνει η βία στην σχέση που θέλει να αναπτύξει με το νεοαποκτηθέν σκυλάκι της, κατέφυγα στην ερώτηση μα καλά τα παιδιά σου θα τα χτύπαγες? Για να με αποστομώσει λέγοντας μου. Μα ναι αυτό κάνω, έτσι μαθαίνουν, πχ αν τραβήξουν τα μαλλιά ενός άλλου κοριτσιού στο σχολείο εγώ πάω και τραβώ τα δικά τους για να τους δείξω ότι δεν πρέπει να το κάνουν . Δεν μπορούσε να σκεφτεί ούτε να καταλάβει ότι ο λόγος που τα παιδιά της τραβούσαν τα μαλλιά άλλων παιδιών στο σχολείο ήταν ακριβώς αυτή η αντιμετώπιση από την οικογένεια τους…
Θα πρέπει επιτέλους να μπει ένα τέλος στην κακοποίηση των σκύλων στο όνομα της εκπαίδευσης και της διαπαιδαγώγησης. Να καταγγέλουμε όλοι όπου δούμε τέτοιες τακτικές .
Οι σκύλοι είναι υπέροχα πλάσματα με αγνές καρδιές. Εμείς τους καταστρέφουμε με τέτοιες πρακτικές.
Όσο γράφω αυτά μου έρχεται στο μυαλό έναν ντοκυμαντερ που είδα πρόσφατα παραγωγής του ARTE FRANCE , LES FILMES EN VRAC σε σκηνοθεσία Frederic Febvre,Jean Francois Barthold όπου έκανε τρομερή εντύπωση στους κινηματογραφιστές το γεγονός ότι άγριοι σκύλοι στην Σαουδική Αραβία, ζουν μαζί με τους μπαμπουίνους, μοιράζονται το ίδιο φαγητό και τους προστατεύουν, ενώ θα έπρεπε λένε κανονικά να τους τρωνε γιατί οι σκύλοι αυτοί δεν ταΐζονται από τον άνθρωπο αλλά κυνηγάνε και οι μπαμπουίνοι είναι εύκολο θήραμα…
Παράσχης Αλέξανδρος
Υπεύθυνος της Σχολής Εκπαιδευτών Dog Friendly Academy
CBCC-KA
CPDT-KA
SDC service dog coach